Ondanks de vele mijlen die we in verschillende gebieden hebben gemaakt, heb ik nog wel eens last van vertrekkersstress. De onrust, twijfels en spanning door harde wind. Het effect hiervan op je darmen. Hoe zouden de golven zijn op zee? Zodra de lijnen los zijn en het grootzeil staat, valt het weg. Het blijft iets geks.
Wind en hoge golven tegen
In de vier verschillende weerkaarten zien we voor morgen een mogelijkheid om van Lagos naar Lissabon varen. Eerst redelijk beschut 20 mijl naar Cabo Sao Vicente, daarna 100 mijl naar Lissabon. Weliswaar 10-15 knopen wind knaltegen, maar uiteindelijk wel afnemend. Vanaf de kaap moeten we dan wel een gemiddelde snelheid van 5 knopen per uur houden. Anders gaat op het laatste stuk bij Lissabon de wind te hard tegenstaan. Door de structurele “Portugese Noord” heb je altijd stroom tegen. Dat er golven van 3 meter hoog, uiteraard ook tegen, voorspeld zijn, verhoogt niet echt de feestvreugde. De boosdoener is een najaarsstorm, die nu langs de kust raast. Ook in onze beschutte haven is die duidelijk aanwezig.
Andere zeilers leggen extra lijnen tussen hun boot en de steiger. De sterke palmbomen zwiepen heen en weer en de wind huilt in het want. Vooral dat laatste is nooit goed voor mijn vertrouwen. Ik weet dat het vaak erger lijkt dan het in werkelijkheid is, toch word ik daar onrustig van. Meten is weten. Momenteel staan er 30 – 35 knopen wind in de haven. Hmm.. Kun je nagaan hoe het nu buiten op zee zonder beschutting is en wat voor hoge golven dat geeft! Ik ga niet graag vrijwillig de wasmachine in. Vertrekkersstress.
Knoop doorhakken
Om de volgende dag vroeg uit te kunnen varen, moeten we nu tijdens deze storm door de brug om daar aan de steiger te liggen. Maar dat voelt niet goed. We geven niet graag onze veilige plek op. We twijfelen, we wikken en we wegen. Ik zie onszelf als voorzichtige zeilers. Zeilen met een deadline is nooit goed. Je wilt je niet onder druk laten zetten door tijdsdruk en zo verkeerde beslissingen maken. Als je geen doelen zet, haal je ze ook niet. We hakken de knoop door. We besluiten de boot hier in Lagos op de kant te zetten in plaats van in Lissabon. Dan wordt aan het einde van de avond de wind rustiger….
Een schip in ons weervenster
Op de ochtend van het weervenster kijken we weer naar de meest actuele weerkaarten en voorspellingen. De golven zijn naar verwachting nog hoger. De najaarsstorm was harder dan verwacht, hij is ook eerder dan verwacht uitgeraasd. Naarstig ben ik op zoek naar bevestiging van onze beslissing. We huren een auto en gaan kijken hoe het er echt uitziet bij Cabo Sao Vicente.
Verdorie, daar zien we een zeiljacht varen in ons weervenster. De mast zwiept flink heen en weer. Door de hoge golven verdwijnt de romp regelmatig uit ons zicht, ondanks dat wij vanaf grote hoogte kijken. Geen fijn vooruitzicht om de komende twintig uur zo te moeten knokken. Hoe zou het daar zijn aan boord? Dit is geen prettige tocht, maar één die je uitzit. We kijken elkaar aan en we weten het allebei, dit hadden wij prima gekund. Daar op zee hadden wij ook moeten zijn.
Koe in de kont
Robin baalt dat we toch niet voorbij de brug waren gaan liggen, zodat we die ochtend alsnog hadden kunnen vertrekken. Voor mij is het wel een beetje dubbel, ik ben eerlijk gezegd ook wel opgelucht door ons besluit. Het is altijd gemakkelijker om de koe in de kont te kijken. Op basis van de informatie die er toen was, hadden we te weinig vertrouwen in dit weergaatje. We proberen het te accepteren. In elk geval hebben we allebei weer veel geleerd.
Ieder nadeel heb zijn voordeel
Ons besluit heeft ook voordelen. De tijdsdruk is er af. Vanaf nu is het alleen nog maar vakantie. We genieten van de indrukwekkende kliffen. Met de drone maken we prachtige beelden vanaf magnifieke plekken. In Sagres lunchen we dorade en sardines. Over slome en idyllische landweggetjes rijden we terug naar Lagos. Op een wat regenachtige dag doen we diverse klussen aan boord. Wandelend door Lagos verwonder ik mij over alle tegeltjes die hier op straat en op panden zijn geplaatst. Een andere dag lopen we als berggeitjes over de rotsen en de paden langs de kliffen. Om uiteindelijk te belanden op een ver weggestopt blote billen strandje. In Nederland is het herfst, hier maken we de boot winterklaar in de stralende zon. Daarna gaat de boot de kant op.
Nu we hier gestrand zijn, vliegen we niet meer via Lissabon (code oranje), maar boeken we onze vlucht om naar Faro (code geel). Dat scheelt ons thuis een periode van quarantaine. Persoonlijk vonden wij de noodzaak daarvan überhaupt twijfelachtig; wij waren de hele tijd al in code blauw!
