Het jaarlijkse zeiltripje van de mannen wordt elk jaar langer. Dit jaar staat Coruna op het programma met als doel naar huis te varen. Maar de Golf van Biskaje is berucht. Een gunstige weersvoorspelling is essentieel voor zo’n meerdaagse tocht. De jongens lijken geluk te hebben, want er komt een mooi laag aan, waar ze zo mee naar boven kunnen. Ze verwachten een tocht van 48 uur en het weervenster is 55 uur. Krap, maar het kan. Gaan ze het halen?
Vlak voor vertrek krijgt het Dutchman supportteam op zaterdagochtend nog een gezellige groepsfoto in de groepsapp. Op marine traffic ziet we hen uitvaren. Zoals verwacht is er op een gegeven moment geen signaal meer en blijven ze hangen op het scherm. Geduld is niet mijn sterkste kant. Ik zou graag aan boord willen zien hoe het met hen gaat. Hoe mijn moeder zich tijdens onze Atlantische oversteek gevoeld moet hebben, snap ik steeds beter. Ik richt mij op mijn werk en zoek afleiding door leuke dingen te doen.
Na 48 uur verwacht ik hen minstens weer op het scherm te zien, maar het oude beeld wordt niet vervangen. Hoe vaak ik ook kijk. Dan vraagt Danielle aan mij of ik nog iets heb gehoord en of bij mij de link wél werkt. En vertelt ze dat ze vertrokken zijn met drie zeezieke mannen en dat ze hoopt dat het beter gaat….. Dit bericht geeft wel onrust bij mij. Ik hou vast aan de gedachte dat Robin wel vaker zeeziek is geweest, maar dan nog altijd zijn diensten kan draaien als het moet.
’s Avonds belt Robin gelukkig om te vertellen dat alles goed is. Maarten voelde zich prima, maar de anderen zagen inderdaad grotendeels behoorlijk groen. Zittend aan de lage kant draaien Robin, Simon, Carst met Maarten toch ook hun wacht. Wel vissen voerend tot aan het gal toe. Brood, kaakjes, crackers en tucjes; het mocht allemaal niet baten. Carst voelde zich heel deze tocht beroerd, lag verder in zijn hut en verstevigde zijn relatie met de puts. Ze hebben een pittige tocht gehad met dik 40 knopen over het dek. Uiteindelijk hebben ze alleen op het derde rif gevaren, wat Robin aangelijnd heeft gezet.
Na verloop van tijd zakte de wind eruit en gingen ze motorsailend verder. Tot de wind draaide en steeds meer aantrok met uiteraard ook de stroming tegen. Op deze manier ging het hen niet lukken om zich te storten in de stroomversnellingen van het Raz de Sein. Ze wijken uit naar Audierne, om daar aan een ankerbol te gaan liggen. Op de app krijgen we foto’s van drie stoere mannen die eruit zien als verzopen katjes. En beelden van prachtige dolfijnen. Want die waren er kennelijk ook, net zoals de grienden. Zeilen over Biskaje is toch ook leuk. Daarna vallen de mannen in diepe slaap.
De volgende dag maken ze schoon schip en bekijken ze de schade van de autopilot. Verder is het bijtanken met eten, drinken en rust. Iedereen is weer opgeknapt. De dag daarna worden de mannen wakker in een verwarmende zon. Het is net vakantie. Ze vertrekken naar Camaret en ook Carst is weer van de partij. De weersvoorspelling is helaas niet gunstig genoeg om met de jongens de thuishaven te halen. Dus plan ik maar alvast een sneltest in voor de crewwissel aanstaande zaterdag in Frankrijk. Gelukkig hoef je bij terugkeer in Nederland niet meer in quarantaine of te worden getest, dat scheelt weer.
